Από το 2009, οπότε η Kodak σταμάτησε να κατασκευάζει τα περίφημα ρολάκια Kodachrome, ξεκίνησε και η παρατεταμένη ελεγεία για το φιλμάκι που όλοι αγαπήσαμε. Τα έχει αυτά η νοσταλγία, ειδικά όταν πρέπει να κρατήσει αντιστάσεις απέναντι στη σαρωτική διάδοση της τεχνολογίας και, εν προκειμένω, των ψηφιακών κόμπακτ μηχανών. Από ένα σημείο κι έπειτα, ο αποχαιρετισμός στο τελευταίο καρούλι της Kodak έμοιαζε με τον «θρήνο» των απανταχού μουσικόφιλων για το βινύλιο που θάφτηκε κάτω από τις στοίβες των CD.
Να, όμως, που το τελευταίο καρούλι δεν είναι απλώς σχήμα λόγου, αλλά γεγονός. Η εταιρεία το είχε παραδώσει στον κορυφαίο αμερικανό φωτογράφο Στιβ Μακάρι, που έχει το δικό του αρχείο με 800 λήψεις, ανήκει στις τάξεις του πρακτορείου Magnum κι έχει συνεργαστεί με το περιοδικό National Geographic (η πλέον εμβληματική φωτογραφία της συνεργασίας ήταν εκείνη της Σαρμπάτ Γκούλα, της μικρής Αφγανής με τα γαλαζοπράσινα μάτια, που ο φωτογράφος πήρε στο στρατόπεδο του Πεσαβάρ, μετά τη σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν).
Με τις 36 λήψεις που περιείχε το ρολό ο Μακάρι «τράβηξε» διάσημα πρόσωπα και απόψεις πόλεων σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη, τα οποία παρουσιάζονται αυτή την περίοδο στην Istanbul Modern της Κωνσταντινούπολης - ενάμιση χρόνο μετά το κλείσιμο του τελευταίου εργαστηρίου που κατασκεύαζε τα «καρουλάκια», στο Κάνσας των ΗΠΑ.
Η ιστορία του Kodachrome
Το Kodachrome υπήρξε το πιο διάσημο φωτογραφικό φιλμ του 20ού αιώνα. Στην αγορά λανσαρίστηκε για πρώτη φορά το 1935 με το πανέξυπνο σλόγκαν-λογοπαίγνιο: «το φιλμ που δημιουργήθηκε από την ένωση Θεού και ανθρώπου» («Κodachrome was made by God and man»), από τα αρχικά των δύο εφευρετών του, του Λέοπολντ Γκοντόφσκι (Godowsky) και του Λέοπολντ Μανς (Μannes).
Διαδόθηκε ευρύτατα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τα φωτεινά χρώματά του συνδέθηκαν με την περίοδο της καταναλωτικής ευμάρειας. Οι πιο απαιτητικοί φωτογράφοι σε όλο τον κόσμο στράφηκαν αναγκαστικά στα επαγγελματικά Kodachrome 64, καθώς είχαν τον λεπτότερο κόκκο και απέδιδαν με λεπτομέρεια και χρωματικό πλούτο τις εικόνες.
Ανάμεσα στις ιστορικές φωτογραφίες ξεχωρίζουν μέχρι σήμερα η άστεγη μητέρα με τα δύο παιδιά που τράβηξε τη δεκαετία του 1930 η μεγαλύτερη φωτορεπόρτερ της εποχής, Ντορόθια Λαντζ, η στέψη της βασίλισσας Ελισάβετ Β' το 1953, αλλά και τα στιγμιότυπα του περίφημου «φιλμ Ζαπρούντερ» που αποτύπωσαν τη δολοφονία του Τζον Κένεντι το 1963.
Μέσα σ' όλα, το Kodachrome έγινε και τραγούδι το 1973 από τον Πολ Σάιμον, ο οποίος με τον τρόπο του προφήτεψε την άκρατη νοσταλγία που θα ακολουθούσε δεκαετίες αργότερα: «Kodachrome, μας δίνεις αυτά τα υπέροχα φωτεινά χρώματα/ το πράσινο μέσα στο καλοκαίρια/ μας κάνεις να πιστεύουμε ότι όλος ο κόσμος είναι μια μέρα ηλιόλουστη».
Πηγή: Τα Νέα
