Σύμφωνα με έρευνα ομάδας ερευνητών στο Πανεπιστήμιο της Οσάκα στην Ιαπωνία μπορεί να έχουμε έρθει πιο κοντά στην πραγματική αντιστροφή της διαδικασίας γήρανσης σε κυτταρικό επίπεδο.
Το σώμα μας φυσικά γερνά καθώς τα κύτταρα γίνονται σταδιακά λιγότερο ενεργά, μεταβαίνοντας σε μια κατάσταση γνωστή ως γήρανση. Τα γηρασμένα κύτταρα δεν είναι απλώς μεγαλύτερα και χαρακτηρίζονται από παχύτερες ίνες καταπόνησης.
Σύμφωνα με τους ερευνητές οι ίνες αυτές παίζουν καθοριστικό ρόλο στον τρόπο με τον οποίο τα κύτταρα κινούνται και αλληλοεπιδρούν με το περιβάλλον τους.
Μια ενδιαφέρουσα ένδειξη είναι ότι οι ίνες του στρες είναι πολύ πιο παχιές στα γηρασμένα κύτταρα από ότι στα νεαρά κύτταρα. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι οι πρωτεΐνες σε αυτές τις ίνες βοηθούν στην υποστήριξη του μεγέθους τους.
Πιο συγκεκριμένα οι ερευνητές εντόπισαν μια συγκεκριμένη πρωτεΐνη, την AP2A1 (Adaptor Protein Complex 2, Alpha 1 Subunit), η οποία φαίνεται κρίσιμη για αυτό το κυτταρικό φαινόμενο. Η AP2A1 βρίσκεται κυρίως σε γηρασμένα κύτταρα, ιδιαίτερα στις ίνες δομικού στρες. Για να εξερευνήσουν τη λειτουργία του AP2A1, οι ερευνητές χειρίστηκαν την παρουσία του στα κύτταρα. Ερευνώντας περαιτέρω το AP2A1 οι ερευνητές εντόπισαν τη στενή αλληλεπίδρασή του με μια άλλη ζωτικής σημασίας πρωτεΐνη, την ιντεγκρίνη β1. Η ιντεγκρίνη β1 είναι γνωστή για την αγκύρωση των κυττάρων στο εξωτερικό τους περιβάλλον και πιο συγκεκριμένα στην εξωκυτταρική μήτρα, ένα σύνθετο ικρίωμα κολλαγόνου που παρέχει δομική υποστήριξη.
Δεδομένης της ισχυρής συσχέτισής του με τα γηρασμένα κύτταρα, το AP2A1 παρουσιάζεται ως ένας πιθανός βιοδείκτης για τη γήρανση. Ακόμη το AP2A1 δεν είναι απλώς ένας παθητικός δείκτης καθώς η ενεργή συμμετοχή της στις διαδικασίες γήρανσης το κάνει υποσχόμενο στόχο για ιατρικές παρεμβάσεις που στοχεύουν στην καταπολέμηση ασθενειών που σχετίζονται με την ηλικία. Ακόμη η έρευνα αυτή στοχεύει στη μελέτη της βασικής αιτίας της γήρανσης σε κυτταρικό επίπεδο. Για το λόγο αυτό η κατανόηση της AP2A1 θα μπορούσε να οδηγήσει σε σημαντικές προόδους στην ιατρική ωφελώντας την ανθρώπινη υγεία. Η έρευνα απαιτεί περαιτέρω μελέτες καθώς ο πιθανός αντίκτυπός της είναι σημαντικός στην ιατρική.
Η μελέτη δημοσιεύεται στο περιοδικό Cellular Signaling.
