 |
| Τα ιδιαίτερα γεωλογικά χαρακτηριστικά του νησιού |
Η Ταϊβάν συγκλονίστηκε την Τετάρτη από ένα σεισμό 7,4 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ με τα σωστικά συνεργεία να δίνουν μάχη για να εντοπίσουν επιζώντες στα ερείπια των κτιρίων που κατέρρευσαν.
Το νησί δέχεται συχνά την επίσκεψη του Εγκέλαδου καθώς βρίσκεται σε μια σεισμικά ενεργή ζώνη, στο Δαχτυλίδι της Φωτιάς του Ειρηνικού και στο δυτικό άκρο της Θάλασσας των Φιλιππίνων. Οι γεωλόγοι έχουν εντοπίσει 42 ενεργά ρήγματα στο νησί, αλλά οι περισσότεροι από τους σεισμούς που εντοπίστηκαν στην Ταϊβάν οφείλονται στη σύγκλιση της πλάκας των Φιλιππίνων και της Ευρασιατικής πλάκας στα ανατολικά του νησιού.
Οι περισσότεροι από τους σεισμούς που καταγράφηκαν στην Ταϊβάν συμβαίνουν στην πραγματικότητα στα ανοιχτά της ανατολικής ακτής και προκαλούν μικρές ζημιές, ενώ οι μικρότεροι σεισμοί κάτω από το ίδιο το νησί έχουν ιστορικά αποδειχθεί πιο καταστροφικοί. Ο πρώτος καταγεγραμμένος σεισμός στην Ταϊβάν ήταν το 1624. Μεταξύ 1901 και 2000 σημειώθηκαν 91 μεγάλοι σεισμοί στην Ταϊβάν, 48 από τους οποίους είχαν ως αποτέλεσμα την απώλεια ζωών.
Ο προηγούμενος μεγάλος σεισμός με υψηλό αριθμό νεκρών στην Ταϊβάν ήταν ο σεισμός που έπληξε το νησί στις 21 Σεπτεμβρίου 1999 και στοίχισε τη ζωή σε 2.415 ανθρώπους.
Η γεωλογία
Το νησί της Ταϊβάν εκτιμάται ότι σχηματίστηκε περίπου πριν από 4 έως 5 εκατομμύρια χρόνια σε ένα συγκλίνον όριο μεταξύ της τεκτονικής της θάλασσας των Φιλιππίνων και της Ευρασιατικής τεκτονικής πλάκας. Σε ένα όριο που εκτείνεται σε όλο το μήκος του νησιού και συνεχίζει προς τα νότια, η Ευρασιατική πλάκα ολισθαίνει κάτω από τη Θάλασσα των Φιλιππίνων. Στα βορειοανατολικά του νησιού, η πλάκα των Φιλιππίνων γλιστρά κάτω από την Ευρασιατική πλάκα. Το μεγαλύτερο μέρος του νησιού περιλαμβάνει ένα τεράστιο ρήγμα με κλίση προς τα δυτικά.
Το νησί είναι ενεργό γεωλογικά, σχηματίζεται σε ένα περίπλοκο συγκλίνον όριο μεταξύ της υποπλάκας Yangtze της Ευρασιατικής πλάκας στα δυτικά και βόρεια, της πλάκας της Οκινάουα στα βορειοανατολικά, της πλάκας της θάλασσας των Φιλιππίνων στα ανατολικά και νότια και της πλάκας Sunda έως τα νοτιοδυτικά. Η υποβύθιση αλλάζει κατεύθυνση στην Ταϊβάν. Το ανώτερο τμήμα του φλοιού του νησιού αποτελείται κυρίως από μια σειρά εδαφών, κυρίως παλαιών νησιωτικών τόξων που έχουν αναγκαστεί να ενωθούν από τη σύγκρουση των προδρόμου της ευρασιατικής πλάκας και της πλάκας της θάλασσας των Φιλιππίνων, η οποία κινείται προς τα βορειοδυτικά . Αυτά έχουν ανυψωθεί περαιτέρω ως αποτέλεσμα της αποκόλλησης ενός τμήματος της Ευρασιατικής πλάκας καθώς καταβυθίστηκε κάτω από τα υπολείμματα της πλάκας της θάλασσας των Φιλιππίνων, μια διαδικασία που άφησε τον φλοιό κάτω από την Ταϊβάν να βρίσκεται σε μια κατάσταση επίπλευσης.
Νότια της Ταϊβάν, η πλάκα Σούντα καταβυθίζεται κάτω από τη Θάλασσα των Φιλιππίνων, σχηματίζοντας το ηφαιστειακό τόξο Luzon. Το ανατολικό και νότιο τμήμα του νησιού είναι ένα σύνθετο σύστημα ζωνών που σχηματίζεται από και μέρος της ζώνης της ενεργού σύγκρουσης μεταξύ του τμήματος North Luzon Trough του ηφαιστειακού τόξου Luzon και της ευρασιατικής πλάκας, όπου συσσωρεύονται τμήματα του τόξου Luzon. Το μπροστινό μέρος σχηματίζει την ανατολική παράκτια οροσειρά και την παράλληλη εσωτερική κοιλάδα Taitung Longitudinal Valley της Ταϊβάν αντίστοιχα.
Από τα βορειοανατολικά της Ταϊβάν και συνεχίζοντας προς τα ανατολικά στο ηφαιστειακό τόξο Ryukyu, η θαλάσσια πλάκα των Φιλιππίνων υποχωρεί κάτω από την πλάκα της Οκινάουα, σχηματίζοντας το ηφαιστειακό τόξο Ryukyu.
