ΑΝΟΣΟΛΟΓΙΑ
Απέδειξαν ότι ορισμένα από αυτά εμπλέκονται και σε βασικές λειτουργίες ανάπλασης του νευρικού ιστού
Τα αντισώματα δεν χρησιμεύουν μόνο για την ανίχνευση και την καταστροφή ουσιών και μικροοργανισμών που επιτίθενται στον οργανισμό, αλλά συμμετέχουν ενεργά και στην «ανάπλαση» των ιστών που βλάπτονται από την επίθεση.
Τα αντισώματα δεν χρησιμεύουν μόνο για την ανίχνευση και την καταστροφή ουσιών και μικροοργανισμών που επιτίθενται στον οργανισμό, αλλά συμμετέχουν ενεργά και στην «ανάπλαση» των ιστών που βλάπτονται από την επίθεση. Αυτή η απροσδόκητη λειτουργία αποκαλύφθηκε χάρη στις έρευνες ομάδας επιστημόνων της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Στάνφορντ και παρουσιάστηκε σε σχετικό άρθρο που δημοσιεύτηκε στο τελευταίο τεύχος του «Proceedings of the National Academy of Sciences of the USA» (PNAS), επίσημου ...
επιστημονικού περιοδικού της αμερικανικής Ακαδημίας Επιστημών.Αφορμή για την έρευνα αποτέλεσε η διαπίστωση ότι, ενώ τα κύτταρα του κεντρικού νευρικού συστήματος (ΚΝΣ) είναι αδύνατο να «αναγεννηθούν» εάν υποστούν βλάβη, αντίθετα τα κύτταρα του περιφερικού νευρικού συστήματος (ΠΝΣ) το κάνουν συστηματικά. Και μία από τις πιο εμφανείς διαφορές ανάμεσα στα δύο συστήματα είναι ότι, ενώ στο ΠΝΣ τα αντισώματα φτάνουν εύκολα μέσω της ροής του αίματος, αντίθετα στο ΚΝΣ τα αντισώματα δεν καταφέρνουν να φτάσουν στον εγκέφαλο και τον νωτιαίο μυελό εξαιτίας του αιμοτοεγκεφαλικού και του αιματο-υδρικού φράγματος, δύο φυσικών «εμποδίων» που προστατεύουν τον εγκέφαλο και τον νωτιαίο μυελό από την είσοδο τοξικών ουσιών.
Τα νευρικά κύτταρα που μεταδίδουν νευρικές ώσεις σε μεγάλες αποστάσεις διαθέτουν νευράξονες που καλύπτονται από ένα λεπτό μονωτικό στρώμα λιπαρής ουσίας, της μυελίνης. «Επειτα από τραυματισμό ενός περιφερικού νεύρου, η κατεστραμμένη μάζα μυελίνης αντικαθίσταται, κάτι που δεν συμβαίνει στο κεντρικό νευρικό σύστημα», διευκρινίζει ο Μ. Vargas, ο πρώτος από τους ερευνητές που συνυπογράφουν το σχετικό άρθρο. «Αυτό που για πρώτη φορά αποδείξαμε είναι ότι τα αντισώματα προσκολλώνται στον κατεστραμμένο ιστό μυελίνης, σημαδεύοντας έτσι τα σημεία του κατεστραμμένου ιστού που πρέπει να "φαγωθούν" από τους μακροφάγους (κύτταρα του αίματος που αφομοιώνουν κατεστραμμένους ιστούς)». Διαπίστωσαν επίσης ότι τα αντισώματα δεν προσκολλώνται στη μυελίνη που δεν έχει υποστεί βλάβη. Κατ' αυτό τον τρόπο η κατεστραμμένη μυελίνη διαφοροποιείται χημικά από την υγιή.
Η ανακάλυψη αυτή ανοίγει νέους δρόμους για την επινόηση θεραπειών νευρολογικών παθήσεων που αφορούν όχι μόνο το περιφερικό νευρικό σύστημα, αλλά και το κεντρικό, όπως η πολλαπλή σκλήρυνση ή η σκλήρυνση κατά πλάκας.
enet/ M.A.R.C-review
